Het gesprek wat je gaat lezen tussen een bewoner van de Vest en een medewerker van Traverse laat je inzien dat vooroordelen je beeld vormen over mensen. Een beeld wat vaak niet klopt en daarom ook iemand pijn kan doen.
- Wil je iets over jezelf vertellen?
Ik ben geboren en getogen in Tilburg. Helaas, want ik ben niet zo’n stadsmens. Ik hou meer van een dorp. Daar zijn minder prikkels. Samen met mijn moeder, vader half zus en kleine zusje ben ik opgegroeid. Ik heb geen onbewogen jeugd gehad, hier en daar paste ik niet in het perfecte plaatje. Op mijn 17e ging ik van school en tussendoor had ik wat baantjes om geld te verdienen. Jumbo, krantenwijk, horeca, criminaliteit en de kermis. Mijn favoriet was werken bij de kermis. Hierdoor zag ik een andere kant van het land, een huis zonder vaste woonplek. In crisistijden is kermis ook een goed onderkomen. Kermis geeft je een groep waar je bij kan horen, vooral als je weinig contact hebt met je familie. Ik genoot van de kleine dingen bij de kermis.
- En hoe ben je gekomen waar je nu bent?
Traverse is in 2018 in mijn leven gekomen. Ik had geen vaste woonplek en het ging niet goed met me. Ik woonde bij instanties als Thuiszorg en Begeleid Wonen. Ik kampte met heftige verslaving toen ik bij de Gasthuisring terecht kwam. Dit was niet makkelijk want ik was sterk bevooroordeeld over de daklozen opvang. Ik was nog nooit bij De Vest geweest en zag dit als een echt junkplek. Ik dacht dat de mensen gierig waren, niks deden om te herstellen. Toen ik er zelf kwam te wonen is deze mening heel erg veranderd. Je kunt wel zeggen dat het 180 graden omgedraaid is. En dat komt omdat je als mens altijd vooroordelen hebt over dingen waar je niks vanaf weet of zelfs nog nooit bent geweest. Bij bijvoorbeeld de Loop (Gasthuisring) de kazerne destijds zag ik wel eens mensen voor de deur liggen. Dat schetste een verkeerd beeld, want het laat uit wat er speelt aan de binnenkant van zo’n instelling. Zodra je binnenkomt, trekt je oordeel toch wel snel bij. En ja, er zijn natuurlijk mensen die kloppen bij het vooroordeel, maar er zitten zoveel mensen met een verhaal. En dat verwacht je niet. Je denkt al snel die mensen gebruiken niet voor een reden, maar omdat ze gewoon verslaafd zijn, maar dat is zeker niet het geval. En ik hoop voor die mensen die het al zo moeilijk hebben dat het vooroordeel over hen wordt weggenomen.
- Wat is een inzicht dat je hebt opgedaan hier?
Als je het achter de schermen meemaakt, dan hoor je verhalen waar mensen die ‘alles voor elkaar hebben, huisje, boompje, beestje’ vast niet zo sterk waren uitgekomen als de mensen bij wie dit wel gebeurd is. Het vergt echt kracht om hier te zijn. Ik wist dat ook niet. Totdat ik zelf een klap van het leven kreeg en inzag dat ik zelf ook een verhaal had.
Het vooroordeel over verslaving is dat mensen zien het als een verslaving en het is ook een verslaving, maar het zou mooi zijn als mensen eens konden nagaan wat erachter de verslaving zit. Waarom is dat zo gekomen? En als je dat inzicht krijg, kun je het ook beter begrijpen en mee om gaan. Mensen hier hebben dingen meegemaakt, maar als jij zelf begrijpt en gebruikt, dan snap ik ook dat sommigen hier soms iets gebruiken of liever alleen willen zijn. Er zijn ook veel mensen die gebruiken die niet na kunnen gaan wat ze hebben meegemaakt, er niet over willen spreken of zelfs nadenken. Dus wat jij ziet gebeuren bij daklozen op straat, is maar een topje van een ijsberg van het verhaal van die persoon.
- Hoe ervaar jij het wonen op de Vest?
Hier is geen geld of weinig geld en toch daarom delen we alles met elkaar. Echt alles, we doen dingen samen, we koken samen, delen spullen. Bij de Vest let je op elkaar en ben je er voor elkaar. Het is hier ook een soort familie om het zo maar te zeggen. Een familie waar het echt draait om elkaar. Je wordt hier begrepen.
Je komt jezelf hier echt tegen. Zonder dat je het door hebt, kom je jezelf tegen op bepaalde vlakken. Hier doe ik dingen, die ik vroeger wel wilde doen, maar iets hield me tegen. Je leert hier elkaar in je waarde te laten, waardoor ik meer voor mezelf durfde op te komen en nee durfde te zeggen. Je leert met jezelf te leven en samen dingen op te lossen. Het is de eerste plek waar ik me ooit heb thuis gevoelt en dat is juist de plek waarvan ik ooit heb gezegd, hier hoor ik niet.
Ik voel me hier wel op me gemak en dat komt door de anderen die hier wonen en de begeleiding. Als ik thuis kom en ik wil praten dan kan dat. Als ik op mijn kamer wil zitten alleen, kan dat ook. Ik ben nu hier op mijn veiligst. Er wordt op me gelet tot ik klaar ben voor een vervolg stap.
- Wat betekent Traverse voor jou?
Traverse heeft mij de kans gegeven om met mensen te praten die vergelijkbare situaties hebben meegemaakt. Ik heb geleerd om te praten. Ik zou het aanraden om eerst vertrouwen op te bouwen met mensen en daarmee in gesprek te gaan. En je komt er alleen als je laat zien dat je ook wilt. Je meewerkt in de plaats van tegenwerkt want er zijn veel mensen hier die je willen helpen.
- Hoe kijk je vooruit?
Vooruit kijken is lastig. Ik kijk zo niet naar het leven. Dat vind ik burgerlijk. Ik leef per dag. Ik heb nog wel zin in het leven, maar ik zie wel wat er komt. Ik ga eerst aan mezelf werken en dan naar de toekomst kijken. Ooit een keer heb ik een huisje, boompje, beestje buiten Tilburg. Op een plek waar ik een nieuwe start kan maken.
Ik hoop dat ik hier anderen mee kan helpen. Voor mij heeft het lang geduurd. Ik heb altijd iedereen verweten van mijn problemen, maar uiteindelijk heb ik hier veel zelfkennis opgedaan. Ik ben hier mentaal sterker geworden. Dat wil ik ook voor anderen.