Een interview met Janice die zelf als cliënt bij Traverse heeft gewoond en zich nu inzet als vrijwilliger voor andere cliënten dat in magazine De Draad heeft gestaan.
Tekst en fotografie door Hans Peters.
Als Janice de daklozenkrant las, stond ze altijd versteld van de verhalen. Totdat ze zelf dakloos werd. In de zomer van 2017 werd ze door haar vriend op straat gezet, met 2-jarig kind. Via een omweg kwam ze bij de crisisopvang van Traverse terecht. Toch, elk nadeel heeft zijn voordeel. Door die ervaring kan ze nu als vrijwilliger vrouwen in nood helpen die bij Traverse aankloppen.
Iedereen wil van betekenis zijn
“Nooit had ik kunnen bevroeden dat dit mij zou overkomen. Dakloosheid stond ver van mijn bed,” vertelt Janice. “Ik woonde zes jaar met mijn vriend in Vlissingen. Ik ben voor hem vanuit Amsterdam naar Zeeland verhuisd. We hadden een goede baan, kregen een kind en leefden in een roze wolk. Die had een donker randje: hij kon nogal verkwistend zijn. Toen hij een lening af wilde sluiten, had hij mijn handtekening nodig. Dat wilde ik niet. Toen was het zijn weg of de snelweg. Dus moet ik snel weg en stond van de ene dag op de andere op straat.”
Op adem komen
Ze stond niet ingeschreven bij een woningbouwvereniging en had geen geld om een (particuliere) woning te huren. “Mijn leven stond op z’n kop. Ik leefde een nomadenbestaan, sliep bij familie of kennissen, maar soms ook in de auto. Niet wetende waar je die nacht sliep en leuren langs adressen voor een slaapplek, dat maakte ons bijzonder ongelukkig,” herinnert ze zich. Omzwervingen brachten haar in Tilburg, waar ze in augustus terecht kwam bij de crisisopvang van Traverse (Meander) aan de Gasthuisring. Janice: “Ook al was het niet mijn thuis, ik kon hier wel op adem komen. Met een eigen kamer. Ik heb veel gehuild, maar ook veel geslapen.”
Janice heeft eerder huis en haard moeten verlaten. Toen ze 13 was, vluchtte ze met haar ouders vanuit Eritrea naar Noord-Holland. Janice: “Ik weet wat honger en oorlog is. Toch was dit erger. Ik heb hard gevochten om de taal en cultuur te leren. Dan is het net of je weer die trap af flikkert, waar je opgeklommen bent.”
Ze heeft bij de Meander wel haar beeld bijgesteld over drugs- en alcoholverslaafden. Janice: “Ik had wel met ze te doen. De ene kan de stress wel aan, de andere niet. Alcohol en drugs kunnen de druk eraf halen. Niet aan te raden, wel te begrijpen.”
Een eigen stekkie!
Ze verbleef vijf maanden bij de Meander. Daar stond ze niet stil. Ze startte met 16 mensen een kookclub, waarbij om beurten gekookt werd. En was ze een steuntje in de rug voor andere bewoners en vice versa. In december kreeg ze via Traverse een huisje aangeboden in Tilburg-West. Janice – blij: “Ik was blut, doch dolgelukkig. Eindelijk ons eigen stekkie! De vloerbedekking kon ik gratis overnemen. Ik had alleen een matras en de gordijnen kreeg ik van het Steunpunt. En met spullen van de kringloop kon ik er een paleisje van maken. Ik wilde vooral geen schulden maken voor nieuwe meubelen, binnen twee maanden had ik alles wat ik wilde. ”
Van cliënt naar vrijwilliger
Vorig jaar meldde Janice zich opnieuw bij Traverse, nu echter om vrijwilliger te worden. Janice: “Ik wil de vrouwen helpen, die mij toen ook geholpen hebben.” Als vrijwilliger met ervaring begeleidt ze twee vrouwen, waaronder Fatima (28). Ze maakt haar wegwijs in Tilburg, gaat langs het buurthuis, winkelcentra en gemeentehuis. En gaat ook mee naar de dokter en het inburgeringsexamen. Fatima: “Janice heeft me aangemeld voor fietsles en ervoor gezorgd dat ik de bijdrage niet hoef te betalen. Ze spreekt een beetje Arabisch en ik redelijk Nederlands; zo kan ik goed mijn hart bij haar luchten.” Dat is ook wel nodig, want ook Fatima werd zes maanden geleden door haar man op straat gezet. Sinds haar breuk woont ze aan de Gasthuisring. Janice: “Haar persoonlijk coach is nu bezig met een huis voor Fatima. Maar eerst moet de scheiding afgewikkeld zijn en de financiën op orde.” Fatima: “Tijdens onze wandelingen in het park praten we over mijn problemen. Janice is een dikke vriendin geworden!”
“Ach, het park,” verzucht Janice. “Daar liep ik dagen doelloos rond met de buggy, zogenaamd aan het wandelen. En maar de schijn op te houden. En moet je nu eens zien, nu loop ik er als vrijwilliger met ervaring en geef ik advies en steun aan Fatima. Want iedereen wil van betekenis zijn.”