Het favoriete schoolvak van Monica was kunst. In haar geboorteplaats Siauliai (Litouwen) studeerde ze grafische kunst. Het is dan ook geen wonder dat ze vele jaren later kunstenares werd. Op dit moment woont ze bij Traverse. Wanneer ze weer haar eigen huis en atelier heeft, wil ze een carrière starten als zelfstandig kunstenares. Haar werk heeft een diversiteit aan kunstvormen. Ze maakt collages, mandala’s, juwelen, kussens en kleden van gebruikte draden en stoffen. Haar collages kunnen omschreven worden als surrealistisch.
Monica: “Ik raak geïnspireerd door schilders als Dalí and Frida Kahlo, de kleuren die ze gebruikten, hun verbeelding. Ik knip plaatjes en foto’s uit tijdschriften, posters en kranten en die plak ik in mijn collages. Die plaatjes herhalen zich steeds. Rondom die plaatjes schilder ik figuren als Indianen of boeren die zich ook weer herhalen. Zo krijg je een collectie van schilderijen die er ogenschijnlijk hetzelfde uitzien, maar steeds weer anders zijn. Leg de schilderijen naast elkaar, dan ontstaat een galerij die zowel herhalend als verschillend is.” Deze repetitieve kunst doet denken aan Andy Warhol, herinner je de altijd herhalende gezichten van Marilyn Monroe, in verschillende kleuren. Of het blik tomatensoep van Campbell’s.
Ze creëert mandala’s en botanische kunst van gedroogde bloemen die ze in haar collages verwerkt. Daarnaast maakt ze kettingen en oorringen van kraaltjes. En als laatste, maar zeker niet als minste, toont ze haar kussens en kledingen. Die geven een beetje jaren ’70 gevoel. Monica: “Ik heb dit van mijn oma geleerd.” Onmiddellijk mijmert ze over Litouwen. Monica: “Mijn geboortestad Siauliai is adembenemend. Beschermd door UNESCO. Ik word blij als ik aan mijn stadje denk: de groente- en fruitmarkt, de kroegen, de nachtmarathon. Maar ook aan de Heuvel met Kruizen: een heuvel vol met kruizen en beelden van Jezus. Ik vind het mooi, niet vanuit christelijk oogpunt, maar vanuit een kunstzinnig oogpunt. Religieuze kunst is prachtig.” Ondanks dat ze haar thuisland erg mist, is ze dol op ons koude kikkerlandje.
Verliefd op Nederland
De eerste keer dat Monica Nederland bezocht was ze erg onder de indruk van de vriendelijke mensen en het algehele gevoel van vrijheid. Dat is twaalf jaar geleden. Ze kwam aan in Roosendaal. Ze vond Nederland zo geweldig, dat ze hier wilde werken. Die werkplek werd de Longa chocoladefabriek. Monica: “Om een land echt te leren kennen, is een vakantie niet genoeg. Je moet werken om de taal te leren.” Ze woonde in een huis van het uitzendbureau, samen met arbeiders uit Polen en Duitsland. Ze werkte zeven maanden bij Longa en had diverse functies. Daarna reisde ze door Europa en bezocht ze landen als Cyprus en Schotland. Zeven jaar later kwam ze terug naar Nederland, haar favoriete land. Bij toeval kwam ze terecht in Tilburg, omdat ze hier een baan kon krijgen als manager van Hotel Central. Helaas ging in 2014 het hotel failliet en werd Monica werkloos.
Als het regent, dan giet het
Als het regent, dan giet het. Ze raakte niet alleen haar baan kwijt, ook haar gezondheid liet haar in de steek. Vanwege een onfortuinlijk voorval: haar tamme ratje gaf haar een schram op haar arm en haar hond likte het wondje. De bacteriën op zijn tong manifesteerden zich in haar lijf en ze ontwikkelde bloedvergiftiging. Ze had echter niks in de gaten. Tot ze zich erg moe voelde en niet meer de kracht had om op te staan. Haar moeder vertrouwde het niet en die kwam vanuit Litouwen naar Tilburg. Toen ze Monica in die toestand vond, bracht ze haar meteen naar het ziekenhuis. Monica: “Het was kantje boord. Ze heeft letterlijk mijn leven gered. In het ziekenhuis werd meteen bloedvergiftiging geconstateerd. Ik raakte in een coma van vijf dagen en had een hartoperatie nodig, de dokters brachten een hartprothese in. Het was een hel op aarde.” De operatie was succesvol, ze bleef nog drie maanden in het ziekenhuis: tegen die tijd was haar huur van haar kamer verlopen. Bovendien kon ze de huur niet betalen, omdat ze geen zorgverzekering en geen uitkering had. Maar de ziekenhuisrekening moest betaald worden. Om een lang verhaal kort te maken: toen ze uit het ziekenhuis ontslagen werd, had ze geen baan en geen huis. Afgelopen maart klopte ze bij Traverse aan.
Toekomstplannen
Monica: “Eerst was het moeilijk, maar nu voel ik me best gelukkig. Met de hulp van mijn persoonlijke coach van Traverse heb ik een uitkering en kan ik aan mijn toekomst werken. Mijn werk is mijn uitlaatklep. Ik kan beter met mijn problemen omgaan; wanneer ik schilder vergeet ik ze zelfs.” Ze werkt het liefst ’s-nachts. Dan is het kalm en vredig. Monica: “Als ik mandala’s schilder, is dat bijna meditatief. Ik voel me als een nachtvlinder. De vlinder is mijn favoriete symbool. Hij staat voor mijn artiestennaam: Amanda Taros.”
Monica heeft nog meer talenten: ze heeft een kappersopleiding gevolgd en maakt de mooiste bruidskapsels. Dat zijn kunstwerken op zich. Op het moment dat Monica haar eigen studio en huis heeft, zullen we vast meer van haar horen. Hou haar collages, mandala’s, sieraden, kussens en kleden in de gaten.