‘Wij hebben ons leven weer opgepakt’
Als ze nu terugkijkt op hoe ze was, herkent ze zichzelf niet meer. Van een kwetsbare, verwarde moeder, is ze nu een sterke, onafhankelijke vrouw die samen met haar gezin weer volop in het leven staat. ‘Zonder Traverse weet ik niet waar ik terecht zou zijn gekomen’, zegt Sana’a Rosalina (39). ‘Laat staan mijn kinderen. Ik moest van ver komen.’
En óf ze van ver kwam, deze Antilliaanse vrouw die geboren werd op Curaçao en met een lichte hersenbeschadiging ter wereld kwam. Ze had gedragsproblemen en kon op school niet goed mee. Op haar 16e kwam ze geheel vrijwillig in een pleeggezin in Tilburg terecht. Helaas klikte het niet met haar pleegmoeder en besloot ze twee jaar later op kamers te gaan wonen. Ze werd zwanger van haar eerste kind, maar wist niet precies wie de vader was. ‘Ik had een vermoeden, maar was niet zeker’, vertelt ze. ‘Ik hield dit geheim omdat ik al in een relatie zat en de vermoedelijke vader iemand was met wie ik een affaire had. Pas tien jaar later wees DNA inderdaad uit dat ik gelijk had.’ Maar tien jaar lang liep Sana’a met twijfel en schuldgevoelens rond. Ze werd psychisch labiel en gaf haar zoon daar de schuld van. Gelukkig ontfermde Sana’as moeder zich grotendeels over hem. Zij was de eerste twee jaar van zijn leven vrijwel dagelijks bij haar dochter om haar te ondersteunen.
Cultuur
‘Ik trok sowieso verkeerde mannen aan’, legt ze uit. ‘Ik zocht een vaderfiguur in een partner omdat ik nooit echte vaderliefde heb gekend. Bovendien is mijn moeder altijd een buitenvrouw geweest en leerde ik dat het in mijn cultuur gewoon was dat je echtgenoot meerdere vrouwen heeft. Dat zal ook onbewust de reden zijn waarom de mannen die ik ontmoet vaak nog relaties met andere vrouwen onderhouden.’ Toen leerde ze de vader kennen van de drie jongste kinderen. Die relatie tekende zich door veel ruzie, geweld en jaloezie. Sana’a raakte psychisch steeds verder in de put en kreeg last van waandenkbeelden. ‘Ik dacht dat hij en zijn familie voodoo op me uitoefenden en stootte iedereen van me af. Totdat hij mij op een dag niet meer binnenliet. Maar ik zou mijn kinderen nooit verlaten, geen denken aan. Waar ik ook heen zou gaan, nóóit zonder hen. Ik had ze dus bij me toen ik totaal ontredderd bij Traverse aanklopte.’
Woning
Sana’a kwam terecht op de crisisopvang van Traverse en verhuisde al vrij snel naar een van de bungalows op de Beekse Bergen waar Traverse tijdelijke opvang biedt aan gezinnen in nood. Na twee maanden werd die plek verruild voor een half jaar verblijf op de Meander. ‘Dat was een pittige tijd waarin ik te maken kreeg met medebewoners met verschillende achtergronden en uit verschillende culturen’, weet Sana’a nog. ‘Ik was moe, bang en voelde me erg alleen. En ik leefde constant met de angst dat ik mijn kinderen wel eens zou kunnen verliezen. Eigenlijk leefde ik alleen nog maar voor hén. De oudste woonde tijdens deze periode bij mijn moeder. Wat was ik dankbaar dat we een dak boven ons hoofd hadden en elke dag te eten kregen.’ Op een dag leerde Sana’a in Traverse een Afrikaans gezin kennen dat ook onder begeleiding was. Dit gezin was zeer gelovig en leerde haar bidden. Uit het dagelijks gebed haalde Sana’a nieuwe kracht en hoop. ‘Don’t give up, zeiden ze steeds tegen me wanneer ik het even niet meer zag zitten. Vanaf het moment dat ik God echt in mij voelde, kreeg mijn leven een totaal andere wending. Al mijn woede en verdriet kwamen eruit. Ook liet ik de vader van mijn drie kinderen weer in mijn leven toe. Ik leerde mezelf en anderen te vergeven. Via Traverse kreeg ik vorig jaar een leuke woning. Daar zijn mijn gezin en ik tot op de dag van vandaag erg gelukkig.’
Inspireren
Sana’a kan haar geluk niet op. Door haar werk in de zorg als zzp-er, voorziet ze zelf in haar inkomsten. Met haar kinderen gaat het ook goed. Intussen is ze helemaal uit Traverse gestroomd. ‘Ik ben de organisatie veel verschuldigd’, aldus Sana’a. ‘Traverse ving niet alleen mij op toen ik er helemaal alleen voor stond, maar ook mijn kinderen. De drie kregen deskundige begeleiding en konden ondanks de omstandigheden toch gewoon naar school. Ik kreeg zelfs een Antilliaanse begeleidster toegewezen zodat ik me zonder taal- en cultuurbarrières beter kon uiten. Door de rust en veiligheid die ons geboden werd, kwam er voor ons gezin weer ruimte om ons leven op te pakken.’ Haar werk in de zorg blijft Sana’a met veel plezier voortzetten. Daarnaast wilt ze graag studeren voor ervaringsdeskundige. Hiermee hoopt ze andere vrouwen te kunnen helpen die in soortgelijke situaties belanden. ‘Mijn verhaal kan hen inspireren en verder brengen’, zegt Sana’a. ‘Ik heb het al tegen mijn begeleiders gezegd: jullie zien me terug wanneer de tijd rijp is, maar nooit meer als cliënt.’