‘Ik voel me gehoord’

Trots laat hij zijn kamer zien. Met een keukentje, douche en toilet. Dit alles op een oppervlakte van zo’n 12 m2. ‘Het is niet groot, maar wel voor mij’, zegt hij. ‘Hier vind ik de rust om tot mezelf te komen.’ Meteen vallen zijn gitaar en versterker op die naast zijn bed op de grond staan. Muziek is zijn passie, maar het kwam er niet meer van. Zijn steady leventje ging namelijk volledig over de kop.

Cultuur

Jacob Latumahina (70) uit Tilburg is kind van Molukse ouders. Hij groeide op in het voormalige concentratiekamp Lunetten in Vught. ‘Mijn vader was een ex-KNIL militair’, vertelt hij. ‘Een strenge man die geen kritiek duldde. De Molukse opvoeding waarbij je altijd moet buigen voor je ouders, belemmerde me in mijn ontwikkeling. Toen ik het huis uitging, besloot ik het anders te doen. Ik wilde loskomen van mijn Molukse cultuur en vrij zijn.’ Toch bleek het lastig voor hem om een eigen plek te verwerven binnen de Nederlandse samenleving. Jacobs zelfvertrouwen was beschadigd en daarbij ondervond hij regelmatig discriminatie uit zijn omgeving. ‘Ik moest me constant bewijzen en verdedigen’, legt hij uit. ‘Op straat of bij de voetbalclub.’ Jacob worstelde zich vervolgens door zijn adolescentie heen. Hij ging trouwen en kreeg drie kinderen. Nooit zat hij zonder werk. Zijn laatste baan betrof een functie als patiënten-begeleider in het toenmalige Elisabeth Ziekenhuis. En toch ging het op een gegeven moment helemaal mis.

Schaamte

Na een scheiding en eenmaal in de VUT beland, raakte hij het spoor kwijt. Financiële problemen en een huurschuld leidden tot zijn uithuiszetting. ‘En ineens sta je op straat en heb je niets meer’, gaat Jacob verder. ‘Je slaapt af en toe bij vrienden, maar die wil je ook niet blijven lastigvallen. Ik probeerde mijn ellende te verbergen, schaamde me ervoor.’ Gelukkig bleef zijn situatie niet onopgemerkt. Tijdens een vrijwilligersbaantje viel het collega’s op dat Jacob er slecht uitzag. Hij leidde intussen een zwervend bestaan, was ondervoed en liep rond met zelfmoordgedachten. Al snel werd hulp ingeschakeld. Na kortstondig contact met het GGZ en RIBW, ving Traverse hem op. Drie maanden eerste opvang aan de Gasthuisring werden opgevolgd door een verhuizing naar nieuwbouwcomplex Gebouw Eén van Traverse. Sinds een half jaar bewoont Jacob op die locatie een eigen stek. Daar ervaart hij de ruimte om aan te sterken en aan zijn doelen te werken. ‘Ik had een steady leven, gebruikte geen drank of drugs’, legt hij uit. ‘Maar door een constant gebrek aan zelfvertrouwen, was ik op een kwetsbaar moment in mijn leven niet in staat de juiste keuzes te maken. Ik gaf mijn geld uit aan muziekapparatuur, verwaarloosde de rest. Eenmaal op straat was er geen weg meer terug.’

Zelfstandig

Jacob wordt begeleid door een persoonlijk coach en een trajectregisseur. Gezamenlijk is er een trajectplan opgesteld. Vooral met zijn persoonlijk coach heeft Jacob veel contact. ‘We hebben wekelijkse gesprekken met elkaar’, zegt Jacob. ‘Ze staat dicht bij me, volgt mijn stappen. Dankzij een effectieve trauma-therapie heb ik ook geen last meer van negatieve gedachten. Het was zwaar om met oude pijn geconfronteerd te worden, maar het is me gelukt. Puur omdat ik ’t wil. Niets liever dan weer baas zijn over mijn eigen leven.’ Jacob is erg gemotiveerd en zijn trajectplan staat als een huis. Intussen worden zijn financiën door Traverse beheerd. Ook onderhoudt Traverse alle contacten met instanties. Traverse gelooft in teamwerk. In de samenwerking met verschillende disciplines voor succesvolle en duurzame resultaten. Het streeft op professionele wijze naar maximale zelfredzaamheid voor haar cliënten op het vlak van wonen en leven. Wanneer Jacob meer financiële ruimte heeft en er mentaal klaar voor is, is het vinden van eigen woonruimte voor hem de volgende stap. ‘Ik werk als beveiliger en start binnenkort met een cursus budgetteren’, zegt hij enthousiast. ‘Mijn doel is om weer zelfstandig te zijn en op mezelf te wonen. Daar werk ik dagelijks hard aan.’

Drive

Bij Traverse is Jacob een graag geziene gast. Vriendelijk, sociaal en behulpzaam. ‘Ik ben oude vrienden kwijtgeraakt, maar ik heb er ook nieuwe bijgekregen’, merkt hij op. ‘Mensen draaien hun nek om als je op de bodem zit, kunnen daar niet goed mee omgaan. Ik doe nu veel mensenkennis op en leer mezelf beter kennen. Voorheen klapte ik dicht, voelde ik me veel te onzeker voor een fatsoenlijk gesprek. Maar ik ben gedurende mijn verblijf bij Traverse opener geworden. Ik voel me door mijn begeleiders en coaches gehoord. Ze nemen me serieus. Ik kom weer toe aan mezelf. Mijn drive om de muziek weer op te pakken is groter dan ooit. Mooie akkoorden en teksten dringen zich weer aan me op. Ik ben opnieuw eigen liedjes aan het schrijven. Vroeger keek ik met hele andere ogen naar mensen die hier werden opgevangen. Ik vond ze maar vechtjassen en junks. Nu weet ik beter. Het kan iedereen overkomen. Door scheiding, verlies van werk of zelfs een verlopen identiteitskaart waardoor je geen inschrijfadres meer hebt. Daar hoef je geen junk voor te zijn.’